In memoriam: PIET KOSTER (1951-2024)

Op 2 augustus overleed Piet Koster. Hij was van 1996 tot en met 2010 bestuurslid van de Stichting Draailier en Doedelzak.

Piet maakte halverwege de jaren ’90 bij toeval kennis met de draailier en was meteen verkocht. Hij ging cursussen volgen bij de stichting en toonde ook al snel interesse om organisatorisch een steentje bij te dragen. Dus was hij welkom in het bestuur in 1996 en per 1 januari 1998 nam hij het penningmeesterschap over van Martin Swart. En dat deed hij voortreffelijk en professioneel.

Zijn achtergrond bij Stadsdeel West van de gemeente Amsterdam (stedenbouwkundige) kwam daarbij goed van pas. Hij was heel streng (maar rechtvaardig) op de centen en daar vaart een organisatie als Stichting Draailier en Doedelzak wel bij. Hij professionaliseerde de werkwijze door het hanteren van projectbladen en protocollen. Ook daar hadden we profijt van, al zag niet iedereen er de noodzaak van in.

Halverwege de jaren ’90 hadden we een vaste klant tijdens de weekenden in St. Michielsgestel. Een zogenaamde stadsnomade uit Amsterdam. Laten we hem Leo noemen, hij is enkele jaren geleden overleden. Hij bleek Piet te kennen, want die was bezig met de herinrichting van een terrein waar tientallen stadsnomaden verbleven. Piets eerste weekeinde zat hij bij deze Leo in de groep. De laatste zei na de eerste dag dat hij er tegenop gezien had om samen in een groep te zitten met iemand die hem van zijn grond wil weg hebben. Maar Piet was hem ontzettend meegevallen. Daarna was alles tot in lengte van dagen koek en ei tussen die twee.

Als draailierspeler was Piet ambitieus. Hij vond zijn leeninstrument al snel niet goed genoeg meer en bestelde een professioneel, elektroakoestisch instrument bij Denis Siorat. Ik heb dat eind 1997 voor hem meegenomen naar Nederland. Op dat instrument maakte hij grote vorderingen, maar naar eigen smaak te weinig. Hij beet zich vast in ‘Il Pastor Fido’ (Chédéville/Vivaldi) en concludeerde na verloop van tijd dat hij die muziek niet onder de knie kon krijgen. Voor hem was dat de reden voor een rigoureus besluit: ik kan nooit goed genoeg worden naar mijn idee en dus kan ik maar beter stoppen. Daarom verkocht hij eind 2004 zijn mooie Siorat weer.

Hij bleef echter gewoon actief in het bestuur, want spelen met Excelsheets vond hij leuk. Net zoals hij er plezier in had om tijdens de weekenden in St. Michielsgestel alle praktische zaken op de achtergrond te regelen, en vooral bardiensten te draaien.

Tot mijn grote spijt ben ik na zijn afscheid van het bestuur het persoonlijke contact met hem verloren. Van zijn jongens hoor ik dat hij zich na zijn pensionering stortte op een oude hobby, experimentele vloeistofprojecties. Welke jongere hield zich daar zo rond 1970 niet mee bezig?!

-René Meeuws-